Το παραμυθάκι της Θλίψης και της Οργής
Σ’ ένα μαγεμένο Βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν ή ίσως, που οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
...ήταν μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη.
Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς.
Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν μια μέρα η θλίψη και η οργή, για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Έβγαλαν τα ρούχα τους και οι δυό και βούτηξαν γυμνές μες το νερό.
Η οργή που βιαζόταν -όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί-, έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από τη λίμνη. Αλλά έτσι σχεδόν τυφλή όπως είναι, φόρεσε κατά λάθος το ρούχο της θλίψης, αντί για το δικό της.
Πήρε το δρόμο κι έφυγε, χωρίς να καταλάβει τίποτα.
Στη λίμνη μέσα η θλίψη ήρεμη και γαλήνια, τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία βιασύνη, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από το νερό.
Και τότε είδε πως τα ρούχα της δεν ήτανε εκεί.
Όμως, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στην θλίψη, είναι να μένει γυμνή.
Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε γύρω της, το ρούχο της οργής.
Στο κόσμο μας, χαρακτηρίζουμε την οργή άκαρδη, αναίτια, σκληρή και ανελέητη.
Η αλήθεια όμως είναι άλλη.
Η οργή φορά για ρούχο μοναχά τη θλίψη και πάντα η θλίψη κρύβεται κάτω απ΄το ρούχο της οργής...
Σ’ ένα μαγεμένο Βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν ή ίσως, που οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ’ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
...ήταν μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη.
Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων, κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς.
Σε εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν μια μέρα η θλίψη και η οργή, για να κάνουν μπάνιο παρέα.
Έβγαλαν τα ρούχα τους και οι δυό και βούτηξαν γυμνές μες το νερό.
Η οργή που βιαζόταν -όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί-, έκανε μπάνιο στα γρήγορα, κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από τη λίμνη. Αλλά έτσι σχεδόν τυφλή όπως είναι, φόρεσε κατά λάθος το ρούχο της θλίψης, αντί για το δικό της.
Πήρε το δρόμο κι έφυγε, χωρίς να καταλάβει τίποτα.
Στη λίμνη μέσα η θλίψη ήρεμη και γαλήνια, τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμία βιασύνη, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από το νερό.
Και τότε είδε πως τα ρούχα της δεν ήτανε εκεί.
Όμως, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στην θλίψη, είναι να μένει γυμνή.
Έτσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε γύρω της, το ρούχο της οργής.
Στο κόσμο μας, χαρακτηρίζουμε την οργή άκαρδη, αναίτια, σκληρή και ανελέητη.
Η αλήθεια όμως είναι άλλη.
Η οργή φορά για ρούχο μοναχά τη θλίψη και πάντα η θλίψη κρύβεται κάτω απ΄το ρούχο της οργής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου