*Η Σιμόν ντε Μποβουάρ πεθαίνει στις 14 Απριλίου 1986
από πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του Παρισιού, δίπλα στον αγαπημένο της Σαρτρ.
...................................
Συγγραφέας, διανοούμενη, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, μούσα ζωής του υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν Πολ Σαρτρ,
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες μορφές του 20ού αιώνα.
Η Σιμόν Λουσία Ερνεστίν Μαρία Μπερτράν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στης 9 Ιανουαρίου του 1908 στην λεωφόρο Ρασπάιλ των Παρισίων. Σπούδασε μαθηματικά, λογοτεχνία, ξένες γλώσσες και φιλοσοφία στην Σορβόννη,
όπου εντυπωσιάζει τους πάντες τόσο με την πρώιμη γοητεία της όσο και με τον δυνατό της νου.
Εκεί στα 21 της, γνώρισε τον Ζαν-Πολ Σαρτρ,
τον μόνο συμφοιτητή της που έμελλε να αποφοιτήσει με υψηλότερο βαθμό από τον δικό της.
Την πολιορκεί αγρίως ο Ρενέ Μαέ, στενός φίλος του Σαρτρ, ο οποίος της δώρισε το περιλάλητο παρωνύμιό της Κάστορας,
παίζοντας με την ομοιότητα του επωνύμου Beauvoir με το beaver (κάστορας στα αγγλικά).
Αλλά η Σιμόν δεν ενδίδει στον Μαέ,
αλλά στον ομολογουμένως κακοφτιαγμένο Ζαν-Πολ.
«Ο μόνος τρόπος να με πληγώσει ήταν να πεθάνει»
είπε για τον Ανθρωπάκο της, όπως αποκαλούσε τον Σαρτρ η Σιμόν.
Μετά το θάνατο του Σαρτρ, το 1980 από πνευμονικό οίδημα, ξέσπασε ένας σφοδρός πόλεμος ανάμεσα στη Σιμόν και σε μερικές από τις άλλες γυναίκες του σταρ της φιλοσοφίας,
μεταξύ των οποίων και η υιοθετημένη κόρη του,
η Αρλέτ Ελκάιμ Σαρτρ, που με μια ανοιχτή επιστολή της προς την Μποβουάρ, δημοσιευμένη στην «Liberation», την κατηγορεί ότι καπηλεύτηκε βάναυσα το θάνατο του,
ότι ποδοπάτησε τα πρόσωπα που αγάπησε ο Σαρτρ,
ότι από πολύ καιρό πριν του φερόταν σαν να είναι ήδη νεκρός.
Η Μποβουάρ δεν απάντησε, αλλά ύστερα από δυο χρόνια έδωσε στην δημοσιότητα τις επιστολές του Σαρτρ προς αυτή, θέλοντας να απόδειξη πόσο πολύτιμη του ήταν και πόσο του είχε σταθεί.
Mε τον Σαρτρ, συναντά τον Τσε Γκεβάρα
Στις αρχές της δεκαετίας του '40 αφιερώθηκε στο γράψιμο.
Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί».
Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του '50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο,
αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στη διδασλαλία του Μάο.
Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο.
Την ταραγμένη, «επαναστατική» δεκαετία του '60 η Σιμόν ντε Μποβουάρ υπήρξε πρωθιέρεια της ανατροπής.
Το 1962, η ζωή της Μποβουάρ τέθηκε σε κίνδυνο επειδή μίλησε ανοιχτά ενάντια στην κακοποίηση μιας αλγερινής από τις γαλλικές δυνάμεις κατοχής.
Το 1967 ταξίδεψε στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή.
Κατόπιν, με ορμητήριο το περίφημο παρισινό καφέ Les Deux Magots, πρωτοστάτησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μάη του 1968.
Εκφώνησε πύρινους λόγους και μαζί με τον Σαρτρ και τους σκηνοθέτες Ζαν Λικ Γκοντάρ και Λουί Μαλ,
διένειμαν δωρεάν στους δρόμους την εξτρεμιστική μαοϊκή εφημερίδα «Η υπόθεση του λαού».
Στη δεκαετία του '70, η Μποβουάρ συμμετείχε σε διαδηλώσεις για το δικαίωμα στη νόμιμη έκτρωση και υπέγραψε το διάσημο κείμενο των 342 επώνυμων γυναικών που δήλωναν ότι είχαν καταφύγει σε παράνομη έκτρωση.
Προώθησε όσο λίγες γυναίκες την υπόθεση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Οι Γαλλίδες χρειάστηκε να αγωνιστούν μέχρι το 1975 για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση.
Πέθανε στις 14 Απριλίου του 1986, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Σαρτρ σε ηλικία 78 ετών.
Πριν αφήσει την τελευταία της πνοή μπόρεσε και έγραψε,
«Στην ζωή μου είχα μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία:
τη σχέση μου με τον Σαρτρ.
Σε περισσότερο από τριάντα χρόνια, μόνο μια φορά πήγαμε για ύπνο τσακωμένοι.»
Εγραψε σπουδαία βιβλία- βίβλους για τις γυναίκες όλου του κόσμου
από πνευμονία και θάβεται στο νεκροταφείο Μονπαρνάς του Παρισιού, δίπλα στον αγαπημένο της Σαρτρ.
...................................
Συγγραφέας, διανοούμενη, φεμινίστρια, ακτιβίστρια, μούσα ζωής του υπαρξιστή φιλοσόφου Ζαν Πολ Σαρτρ,
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες μορφές του 20ού αιώνα.
Η Σιμόν Λουσία Ερνεστίν Μαρία Μπερτράν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στης 9 Ιανουαρίου του 1908 στην λεωφόρο Ρασπάιλ των Παρισίων. Σπούδασε μαθηματικά, λογοτεχνία, ξένες γλώσσες και φιλοσοφία στην Σορβόννη,
όπου εντυπωσιάζει τους πάντες τόσο με την πρώιμη γοητεία της όσο και με τον δυνατό της νου.
Εκεί στα 21 της, γνώρισε τον Ζαν-Πολ Σαρτρ,
τον μόνο συμφοιτητή της που έμελλε να αποφοιτήσει με υψηλότερο βαθμό από τον δικό της.
Την πολιορκεί αγρίως ο Ρενέ Μαέ, στενός φίλος του Σαρτρ, ο οποίος της δώρισε το περιλάλητο παρωνύμιό της Κάστορας,
παίζοντας με την ομοιότητα του επωνύμου Beauvoir με το beaver (κάστορας στα αγγλικά).
Αλλά η Σιμόν δεν ενδίδει στον Μαέ,
αλλά στον ομολογουμένως κακοφτιαγμένο Ζαν-Πολ.
«Ο μόνος τρόπος να με πληγώσει ήταν να πεθάνει»
είπε για τον Ανθρωπάκο της, όπως αποκαλούσε τον Σαρτρ η Σιμόν.
Μετά το θάνατο του Σαρτρ, το 1980 από πνευμονικό οίδημα, ξέσπασε ένας σφοδρός πόλεμος ανάμεσα στη Σιμόν και σε μερικές από τις άλλες γυναίκες του σταρ της φιλοσοφίας,
μεταξύ των οποίων και η υιοθετημένη κόρη του,
η Αρλέτ Ελκάιμ Σαρτρ, που με μια ανοιχτή επιστολή της προς την Μποβουάρ, δημοσιευμένη στην «Liberation», την κατηγορεί ότι καπηλεύτηκε βάναυσα το θάνατο του,
ότι ποδοπάτησε τα πρόσωπα που αγάπησε ο Σαρτρ,
ότι από πολύ καιρό πριν του φερόταν σαν να είναι ήδη νεκρός.
Η Μποβουάρ δεν απάντησε, αλλά ύστερα από δυο χρόνια έδωσε στην δημοσιότητα τις επιστολές του Σαρτρ προς αυτή, θέλοντας να απόδειξη πόσο πολύτιμη του ήταν και πόσο του είχε σταθεί.
Mε τον Σαρτρ, συναντά τον Τσε Γκεβάρα
Στις αρχές της δεκαετίας του '40 αφιερώθηκε στο γράψιμο.
Το 1945 η Μποβουάρ με τον Σαρτρ άρχισαν να εκδίδουν την αριστερή επιθεώρηση «Μοντέρνοι καιροί».
Σαν αντι-αποικιοκράτες την δεκαετία του '50 υποστήριξαν τον αγώνα των Αλγερινών και των Βιετναμέζων για ανεξαρτησία από τη Γαλλία. Αρχικά το ζεύγος Σαρτρ-Μποβουάρ συντάχτηκε με το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και προσκλήθηκε επίσημα στη Μόσχα και στο Πεκίνο,
αλλά έπειτα από την σοβιετική επέμβαση στην Ουγγαρία (το 1956), στράφηκαν στη διδασλαλία του Μάο.
Το 1960 προσκλήθηκαν στην Κούβα του Κάστρο.
Την ταραγμένη, «επαναστατική» δεκαετία του '60 η Σιμόν ντε Μποβουάρ υπήρξε πρωθιέρεια της ανατροπής.
Το 1962, η ζωή της Μποβουάρ τέθηκε σε κίνδυνο επειδή μίλησε ανοιχτά ενάντια στην κακοποίηση μιας αλγερινής από τις γαλλικές δυνάμεις κατοχής.
Το 1967 ταξίδεψε στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή.
Κατόπιν, με ορμητήριο το περίφημο παρισινό καφέ Les Deux Magots, πρωτοστάτησε στις φοιτητικές κινητοποιήσεις του Μάη του 1968.
Εκφώνησε πύρινους λόγους και μαζί με τον Σαρτρ και τους σκηνοθέτες Ζαν Λικ Γκοντάρ και Λουί Μαλ,
διένειμαν δωρεάν στους δρόμους την εξτρεμιστική μαοϊκή εφημερίδα «Η υπόθεση του λαού».
Στη δεκαετία του '70, η Μποβουάρ συμμετείχε σε διαδηλώσεις για το δικαίωμα στη νόμιμη έκτρωση και υπέγραψε το διάσημο κείμενο των 342 επώνυμων γυναικών που δήλωναν ότι είχαν καταφύγει σε παράνομη έκτρωση.
Προώθησε όσο λίγες γυναίκες την υπόθεση των δικαιωμάτων των γυναικών.
Οι Γαλλίδες χρειάστηκε να αγωνιστούν μέχρι το 1975 για να κατακτήσουν το δικαίωμα στη νόμιμη άμβλωση.
Πέθανε στις 14 Απριλίου του 1986, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Σαρτρ σε ηλικία 78 ετών.
Πριν αφήσει την τελευταία της πνοή μπόρεσε και έγραψε,
«Στην ζωή μου είχα μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία:
τη σχέση μου με τον Σαρτρ.
Σε περισσότερο από τριάντα χρόνια, μόνο μια φορά πήγαμε για ύπνο τσακωμένοι.»
Εγραψε σπουδαία βιβλία- βίβλους για τις γυναίκες όλου του κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου