Ευαγγελισμός της Θεοτόκου!

Όλα αρχίζουν σιωπηλά. Όχι με βροντές, όχι με κρότους. Ο Θεός, όταν θέλει ν' αλλάξει τον κόσμο, δεν κάνει θόρυβο. Στέλνει έναν Αρχάγγελο να χτυπήσει την πόρτα μιας ταπεινής Παρθένου στη Ναζαρέτ. Η Παναγία στέκεται. Δεν μιλά. Δεν ρωτά «γιατί εγώ;». Μόνο ακούει. Και η σιγή της είναι πιο δυνατή από χίλιες φωνές. Ο Αρχάγγελος λέει τον πρώτο του λόγο: «Χαίρε Κεχαριτωμένη». Και με εκείνο το «Χαίρε» αλλάζει η μοίρα της κτίσης. Μα αυτό που δεν βλέπει κανείς εκείνη τη στιγμή, είναι πως όλος ο ουρανός κρατάει την ανάσα του. Γιατί εξαρτώνται όλα από μία απάντηση. Από ένα ανθρώπινο «γένοιτό μοι». Ο Ευαγγελισμός είναι το σημείο που ο Θεός δεν μιλά από ψηλά. Έρχεται να ζητήσει τη συγκατάθεση του ανθρώπου. Έρχεται να ανατρέψει ό,τι ήξερε η λογική. Να χωρέσει το Άπειρο στη μήτρα μιας κοπέλας. Ο Λόγος γίνεται σάρκα, όχι με κραυγές, αλλά με το πιο απλό: Μια συγκατάθεση ελεύθερη. Εκεί, στην ησυχία εκείνης της στιγμής, συναντιούνται τα πιο μεγάλα αντίθετα. Το άκτιστο αγγίζει το κτιστό. Ο Δημιουργός στέκει μπροστά στο δημιούργημα και περιμένει απάντηση. Η Παναγία λέει το «Ιδού η δούλη Κυρίου». Κι από εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει γυρισμός. Η ελευθερία του ανθρώπου ενώνεται με την αγάπη του Θεού. Το χθες, το σήμερα και το αύριο γράφονται ξανά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ευαγγελισμός τιμάται στην καρδιά της Σαρακοστής. Εκεί όπου όλα φαίνονται έρημα, σκληρά, σκοτεινά, ξαφνικά ακούγεται ένα «Χαίρε». Μια χαρμόσυνη υπόσχεση ότι ο Θεός εργάζεται, αθόρυβα, πίσω από το παραπέτασμα. Ας μείνουμε λίγο σ' εκείνη τη σιγή. Ας δούμε τον Ευαγγελισμό όχι ως απλή εορτή αλλά ως πρόσκληση. Κάθε στιγμή της ζωής μας μπορεί να είναι μια Ναζαρέτ, όπου ο Θεός ψιθυρίζει και περιμένει το δικό μας «γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».