Οι Δρίμες του Μάρτη ή ημέρες της γριάς:
Η παράδοση θεωρεί τις Δρίμες ως ημέρες γρουσούζικες και κακότυχες, τις λεγόμενες και ως αποφράδες ή δρίματα. Θεωρείται ότι δαιμονικά τριγυρίζουν τον κόσμο αυτές τις ημέρες και κάνουν κακό σε όποιον συναντήσουν. Δρίμες είναι οι τρεις πρώτες αλλά και οι τρεις τελευταίες ημέρες του Μαρτίου (που λέγονται και ημέρες της γριάς).
Αυτές τις ημέρες οι άνθρωποι προσπαθούσαν να προφυλαχτούν για να μην πάθουν κανένα κακό, είτε αυτοί οι ίδιοι, είτε η οικογένεια και το βιός τους. Έμεναν λοιπόν στα σπίτια τους, δεν πήγαιναν στα χωράφια, και δεν έκαναν καμιά δουλειά που μπορούσε να γίνει άλλες ημέρες. Όποιος πήγαινε για δουλειά πάθαινε κάποιο ατύχημα.Όποιος πήγαινε στα χωράφια, η σοδειά του καταστρεφόταν. Ό,τι πλύνεις αυτές τις ημέρες θα λειώσει, όσα ξύλα και να κόψεις θα σαπίσουν, αν λουστείς θα πάθεις κακό. Γι' αυτό ή αποφεύγουν ολότελα να πλύνουν τις μέρες αυτές ρούχα ή, αν πλύνουν, ρίχνουν στο νερό πέταλο, γιατί το σίδερο, όπως πιστεύεται, είναι γιατρικό και αποτρέπει τα δαιμόνια. Μερικές συμπτώσεις τραυματισμών, φιδοφαγωμάτων και λοιπών ζημιών γινόταν η αφορμή σ' όσους δεν πίστευαν στα δρίματα από εκεί και στο εξής να παραμένουν στα σπίτια τους και να μην κάνουν καμιά δουλειά.
http://aurora6465.blogspot.de/2014/03/blog-post_1.html
Ανοιξιάτης, Κλαψομάρτης, Φυτευτής, Παλουκοκαύφτης, Ζίντζος, Νιγρίτης,
Βαγγελιώτης,
Πεντάγνωμος,Πεντάβουλος,Δίμουρος,Τιναχτοκοφινάς,Πεντάγδαρτος,Ξεροκοφινάς,
Λολομάρτης είναι μερικές από τις ονομασίες που του έχει αποδώσει ο λαός
μας λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών και των γιορτών του.
Κατά τις ηλιόλουστες ημέρες του Μαρτίου που ακολουθούσαν τα κρύα του
χειμώνα, τα παιδιά έβγαιναν από τα σπίτια και έπεζαν έξω στις αυλές. Οι
μητέρες, για να τα προφυλάξουν από τις ακτίνες του μαρτιάτικου ήλιου που
θεωρούνται επικίνδυνες, έφτιαχναν και φορούσαν στο χέρι ή στο πόδι των
παιδιών τον "Μάρτη", ένα κορδόνι από λευκό και κόκκινο νήμα.
Ο ήλιος το μάρτιο συνήθως καίει και μαυρίζει τα πρόσωπα των παιδιών: “Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε
δεν ξεβάφει”. Η μαυρίλα όμως σήμαινε και ασχήμια, προπάντων για τα
κορίτσια που η παράδοση τα ήθελε άσπρα και ροδομάγουλα: «Ο πόχει κόρη
ακριβή, το Μάρτη ο ήλιος μη την ιδεί». Για να αποτρέψουν την επίδραση
του ήλιου λοιπόν, έφτιαχναν και φορούσαν τον «μάρτη», ώστε να
προστατεύσει τα πρόσωπα των παιδιών από τον ήλιο και να μην καούν. Όταν
τον έβγαζαν τον κρεμούσαν σε τριανταφυλλιές, ώστε να γίνουν τα μάγουλά
τους κόκκινα σαν τριαντάφυλλα.
Ο "Μάρτης" ουσιαστικά αποτελείται από
δύο κλωστές, άσπρη και μία κόκκινη, στριμένες μεταξύ τους, που
συμβόλιζαν την αγνότητα και τα χαρά. Σε κάποιες παραδόσεις αναφέρεται
και μία χρυσή κλωστή ώστε να συμβολίζεται και η αφθονία.
Συνηθίζεται
να φοριέται μέχρι το τέλος του μήνα. Σε ορισμένες περιοχές το
μαρτιάτικο βραχιολάκι θεωρείται ιερό από τη λαϊκή παράδοση που δεν είναι
πρέπον να πεταχτεί. Για αυτό το φορούσαν μέχρι το Πάσχα και το έδενα
στην Αναστάσιμη λαμπάδα για να καεί. Σε άλλες περιοχές έκαιγαν το
βραχιολάκι στις φωτιές που άναβαν για να κάψουν τον Ιούδα.
Η πιο
διαδεδομένη όμως αντίληψη φέρει το "Μάρτη" να φοριέται μέχρι να
εμφανιστούν τα πρώτα χελιδόνια. Τότε έβγαζαν το Μάρτη και τον αφήναν σε
κλαδιά για να τον πάρουν τα πουλιά και να το χρησιμοποιήσουν στην
κατασκευή της φωλιάς τους.
Η παράδοση θεωρεί τις Δρίμες ως ημέρες γρουσούζικες και κακότυχες, τις λεγόμενες και ως αποφράδες ή δρίματα. Θεωρείται ότι δαιμονικά τριγυρίζουν τον κόσμο αυτές τις ημέρες και κάνουν κακό σε όποιον συναντήσουν. Δρίμες είναι οι τρεις πρώτες αλλά και οι τρεις τελευταίες ημέρες του Μαρτίου (που λέγονται και ημέρες της γριάς).
Αυτές τις ημέρες οι άνθρωποι προσπαθούσαν να προφυλαχτούν για να μην πάθουν κανένα κακό, είτε αυτοί οι ίδιοι, είτε η οικογένεια και το βιός τους. Έμεναν λοιπόν στα σπίτια τους, δεν πήγαιναν στα χωράφια, και δεν έκαναν καμιά δουλειά που μπορούσε να γίνει άλλες ημέρες. Όποιος πήγαινε για δουλειά πάθαινε κάποιο ατύχημα.Όποιος πήγαινε στα χωράφια, η σοδειά του καταστρεφόταν. Ό,τι πλύνεις αυτές τις ημέρες θα λειώσει, όσα ξύλα και να κόψεις θα σαπίσουν, αν λουστείς θα πάθεις κακό. Γι' αυτό ή αποφεύγουν ολότελα να πλύνουν τις μέρες αυτές ρούχα ή, αν πλύνουν, ρίχνουν στο νερό πέταλο, γιατί το σίδερο, όπως πιστεύεται, είναι γιατρικό και αποτρέπει τα δαιμόνια. Μερικές συμπτώσεις τραυματισμών, φιδοφαγωμάτων και λοιπών ζημιών γινόταν η αφορμή σ' όσους δεν πίστευαν στα δρίματα από εκεί και στο εξής να παραμένουν στα σπίτια τους και να μην κάνουν καμιά δουλειά.
http://aurora6465.blogspot.de/2014/03/blog-post_1.html
Βαγγελιώτης,
Πεντάγνωμος,Πεντάβουλος,Δίμουρος,Τιναχτοκοφινάς,Πεντάγδαρτος,Ξεροκοφινάς,
Λολομάρτης είναι μερικές από τις ονομασίες που του έχει αποδώσει ο λαός
μας λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών και των γιορτών του.
Κατά τις ηλιόλουστες ημέρες του Μαρτίου που ακολουθούσαν τα κρύα του
χειμώνα, τα παιδιά έβγαιναν από τα σπίτια και έπεζαν έξω στις αυλές. Οι
μητέρες, για να τα προφυλάξουν από τις ακτίνες του μαρτιάτικου ήλιου που
θεωρούνται επικίνδυνες, έφτιαχναν και φορούσαν στο χέρι ή στο πόδι των
παιδιών τον "Μάρτη", ένα κορδόνι από λευκό και κόκκινο νήμα.
Ο ήλιος το μάρτιο συνήθως καίει και μαυρίζει τα πρόσωπα των παιδιών: “Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και πέντε
δεν ξεβάφει”. Η μαυρίλα όμως σήμαινε και ασχήμια, προπάντων για τα
κορίτσια που η παράδοση τα ήθελε άσπρα και ροδομάγουλα: «Ο πόχει κόρη
ακριβή, το Μάρτη ο ήλιος μη την ιδεί». Για να αποτρέψουν την επίδραση
του ήλιου λοιπόν, έφτιαχναν και φορούσαν τον «μάρτη», ώστε να
προστατεύσει τα πρόσωπα των παιδιών από τον ήλιο και να μην καούν. Όταν
τον έβγαζαν τον κρεμούσαν σε τριανταφυλλιές, ώστε να γίνουν τα μάγουλά
τους κόκκινα σαν τριαντάφυλλα.
Ο "Μάρτης" ουσιαστικά αποτελείται από
δύο κλωστές, άσπρη και μία κόκκινη, στριμένες μεταξύ τους, που
συμβόλιζαν την αγνότητα και τα χαρά. Σε κάποιες παραδόσεις αναφέρεται
και μία χρυσή κλωστή ώστε να συμβολίζεται και η αφθονία.
Συνηθίζεται
να φοριέται μέχρι το τέλος του μήνα. Σε ορισμένες περιοχές το
μαρτιάτικο βραχιολάκι θεωρείται ιερό από τη λαϊκή παράδοση που δεν είναι
πρέπον να πεταχτεί. Για αυτό το φορούσαν μέχρι το Πάσχα και το έδενα
στην Αναστάσιμη λαμπάδα για να καεί. Σε άλλες περιοχές έκαιγαν το
βραχιολάκι στις φωτιές που άναβαν για να κάψουν τον Ιούδα.
Η πιο
διαδεδομένη όμως αντίληψη φέρει το "Μάρτη" να φοριέται μέχρι να
εμφανιστούν τα πρώτα χελιδόνια. Τότε έβγαζαν το Μάρτη και τον αφήναν σε
κλαδιά για να τον πάρουν τα πουλιά και να το χρησιμοποιήσουν στην
κατασκευή της φωλιάς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου